Fikcyjna strefa?

Koncepcja ulicy Szafranka zdaniem wielu mieszkańców nie wpisuje się w ideę uspokojonego ruchu, a przyjęte standardy infrastrukturalne sugerują wręcz nadrzędność tej drogi. O ocenę sytuacji na osiedlowej autostradzie poprosiliśmy miejską inżynier ruchu.

Od czasu modernizacji ulicy Szafranka w Słupsku obowiązująca na niej organizacja ruchu budzi sporo kontrowersji. Zmotoryzowani nierzadko spierają się o klasyfikację poszczególnych zjazdów z ulicy w kontekście obowiązującej tam strefy skrzyżowań równorzędnych, czyli o to, kto komu powinien ustąpić pierwszeństwa, z kolei piesi – zdaniem m.in. byłego dyrektora WORD-u Zbigniewa Wiczkowskiego – w żadnym miejscu tej przeprawy nie są właściwie chronieni. Celem wprowadzenia strefy uspokojonego ruchu powinno być ograniczenie dominacji ruchu samochodowego, tymczasem na ulicy Szafranka trudno o taki efekt. Można odnieść wrażenie, że na tej szerokiej dwupasmówce, z obustronnymi pasami dla rowerzystów, priorytet otrzymują wyłącznie pojazdy. O to, co oznaczają widoczne na każdym skrzyżowaniu charakterystyczne dla tej ulicy czerwone malunki nawierzchni, zapytaliśmy miejską inżynier ruchu, która od niedawna pełni swój urząd w słupskim ratuszu.

– Wszystkie czerwone płaszczyzny to są skrzyżowania równorzędne. One wskazują, podpowiadają kierowcom, że w tym miejscu jest skrzyżowanie równorzędne i powinni ustąpić pierwszeństwa samochodom znajdującym się po ich prawej stronie – mówi Anna Kowalczyk, miejska inżynier ruchu. – Są tam również czerwone odnogi i one wskazują, że to jest właśnie takie skrzyżowanie. Jeśli tej czerwonej odnogi nie ma, to jest to zjazd publiczny bądź prywatny na jakąś posesję.

W zapisach prawa o ruchu drogowym kolor czerwony nie jest jednak zarezerwowany do oznaczenia tego typu organizacji ruchu, czyli do skrzyżowań równorzędnych. Tak więc ten stan może dezorientować użytkowników ulicy. W opinii miejskiej inżynier ruchu oznakowanie to ma jednak pomagać kierowcom:

– Ja rozumiem, że jest dużo zjazdów publicznych, które też mylą, ale wiadomo, że np. wszystkie wyjazdy z supermarketów są zjazdami publicznymi i wyjeżdżając, musimy ustąpić pierwszeństwa wszystkim, którzy są na drodze publicznej.

Niejednoznaczna jest także sytuacja pieszych. Na całej długości ulicy nie ma wyznaczonych przejść. Ulica sprawia wrażenie drogi z kategorią nadrzędności, z pierwszeństwem przejazdu, o czym może także przekonywać segregacja ruchu. Gdzie pieszy może przekroczyć jezdnię?

– Jeśli na ulicach – mówiąc ogólnie – nie ma wyznaczonych miejsc dla pieszych, to pieszy przechodzi w dowolnym miejscu, zachowując szczególną ostrożność. Na ulicy Szafranka zastosowano lokalne obniżenia krawężników, żeby ułatwić pieszym przejście i żeby nie musieli przebijać się przez jakieś wyższe krawężniki. Są to tzw. sugerowane przejścia dla pieszych, jeśli chcą, mogą z nich skorzystać. Jednak mogą też przejść w innych miejscach, np. zjazdem zaniżonym, innym krawężnikiem, bo chodzi też o to, aby nie ograniczać pieszym tej przestrzeni. Pieszy może więc przekroczyć jezdnię w każdym momencie, musi natomiast zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdom – mówi miejska inżynier.

Przejścia dla pieszych są więc jedynie sugerowane, poprzez obniżone krawężniki, mało widoczne zza kierownicy. Skoro jednak tylko sugerowane, to i organizator ruchu nie ma obowiązku oznakowania ich znakami pionowymi czy poziomymi. Pieszy nadal pozostaje więc w mało komfortowej sytuacji na drodze, która bardziej przypomina autostradę niż osiedlowy rozgałęźnik ruchu. Przypomnijmy, co o obecności pieszych na ulicy Szafranka mówił w styczniu tego roku ustępujący ze stanowiska dyrektora WORD-u w Słupsku Zbigniew Wiczkowski.

– Jeżeli ktoś kogoś uspokoił, to na pewno uspokojono pieszych. Uspokojono w takim zakresie, że pieszy w ogóle nie powinien na tej jezdni się znaleźć. Przy takiej prędkości, podwyższonej prędkości w stosunku do poprzedniej, bo warunki na to kierowcom pozwalają, naprawdę jest niebezpiecznie – mówi Zbigniew Wiczkowski. – Moim zadaniem będzie udowodnienie, że ten pieszy nie może wejść na jezdnię, bo pojazdy jadą za szybko, nie ma żadnych azylów, stref, urządzeń, które samoczynnie wymuszają zmniejszenie prędkości kierujących i w tej właśnie strefie uspokojenia ruchu w przepisach albo w zasadach jest nawet powiedziane, do jakich prędkości musi ta strefa poprzez różne swoje urządzenia doprowadzić do bezwzględnego wymuszenia ograniczonej prędkości.

Na błędną filozofię organizacji ruchu, pozostającą w rażącej sprzeczności z charakterem samej ulicy, wskazują także internauci. W opinii jednego z nich, podpisującego się jako Martinez, wyjścia są dwa. Należałoby albo powtórnie przebudować drogę, albo potraktować ją jako nadrzędną – wraz z likwidacją fikcyjnej strefy, określeniem czytelnego oznakowania przejść dla pieszych oraz zainstalowaniem wyspowych progów zwalniających, umożliwiających lege artis wprowadzenie na ulicy Szafranka komunikacji miejskiej. (jwb)